بعد و دوری

 

ای بنده تو را شناختم و مرا نشناختی ! بعد این است !

ندای مرا از درون قلبت می شنوی و نمی دانی که این منم که تو را خطاب می کنم ! دوری این است .

نظر و نگاه

 

خدا بنده ی خویش را گوید :

ای بنده!دنیا و آخرت هر دو محل عبورند و نظر زندان دنیا و آخرت است . هر گاه به چهره ی زیبایی نظر افکنی،نگاه تو،تو را زندانی میکند و بنده ی او میسازد و دنیا و آخرت تو را تباه می گرداند .

نظرباز همراه و همراز من نیست ،چرا که پراکنده است و از من شنوایی ندارد .

ای بنده!دیده را با قلب خود مهار کن وگرنه هرگز نتوانی  از آن نگاهبانی کنی !

ای بنده!دیده را حفظ کن تا دل تو را پاس دارم . شهوت را مهار زن ،تا از تو رفع نیاز کنم .

دو دیده را حفظ کن و همه چیز را یک سر به سوی من کن !اگر آن دو را حفظ کنی قلب خود را حفظ کرده ای و زمام حکومت آن بر دست گیری و پراکنده نشوی و یک دل گردی !

ای بنده !بدانچه تو را در همان نگاه اول بی نیاز کند بسنده کن و دوباره تماشا آغاز مکن و خویشتن را برای چیزی خوار مگردان! اگر به سوی ماسوای  من نگری به فتنه در افتی ! پس بگو :

" پروردگارا ! این بلا و آزمایش تو بود "

تا بر تو رحمت آرم .

 

 

 

دل ها سه 3 گونه اند

 

یکی دل های عاصیان که ویرانه است و جایگاه شیاطین و پُر از پلیدی و آلودگی ها. 

دوم دل های مطیعان که خانه ی دانایان و نیکوکاران اخلاص مند است که در آن چیزها ذخیره شده و بر آن پاسدارانی است تا حفظش کنند. 

سوم دل های عرفان که خزانه ی شاهان است و در آن گوهر و دُرّ و یاقوت گنجینه شده و خودِ مَلِک نگهدار و یار و پاسدار آن است و بر آن نظر دارد، 

زیرا مَلِکِ دیگری نیست. 

 

بوستان خدا

 

 

خدای را در روی زمین بوستان هایی است

که هر که آن را بویید هوس بهشت نکرد

و آن دل های عرفان است. 

 

 

صفت ِ خانه ی دلِ مؤمن

 

بدان که خدا خانه ای در درون مؤمن آفریده که قلب نامیده میشود.  و نسیمی از کرمش برانگیخته تا آن خانه را از شرک و شک و نفاق و شکاف پاکیزه سازد.  سپس ابری از فضلش فرستاده تا بر آن خانه ببارد و در آن انواع گیاه از قبیل یقین و توکل و اخلاص و خوف و رجا و محبت برویاند،  سپس در بالای آن خانه تختی از توحید نهاده و بر آن تخت فرشی از رضا گسترده و در پیش روی آن خانه نهال معرفت نشانده که ریشه اش در قلب مؤمن و شاخه هایش در آسمان و زیر عرش است.  و راست و چپ آن تخت پشتی هایی از شریعت نهاده و دری از بوستان رحمت بر آن گشاده و در آن انواع ریاحین تسبیح و ستایش و بزرگداشت و یاد کردِ خدا کاشته .  و آبی از دریای هدایت در جویبار فضل برای آبیاری آن روئیدنی ها روان ساخته. 

بر درگاه بلند قندیل های فضل آویخته و در آن روغن پالودگی ریخته و چراغش را به روشنائی تقوا افروخته،  سپس در فراز کرده تا تباهی و تبهکاران  ره نیابند و کلیدش را برداشته و نگه داشته تا هیچ آفریده ای ‌‌‌‌‌‌_ نه جبرئیل، نه میکائیل، نه اسرافیل_ را بر آن محرم نداشته ،  و فرموده است :

این گنجینه ی من است در زمین و نظرگاه من است و جایگاه توحید من و منم ساکن آن. 

چه نیکو ساکنی و چه نیکو مسکنی.